مواد اولیه دارویی: راز پشت پرده سینما عنوانی است برای ایجاد حس کنجکاوی، تا بیشتر در مورد صنعت فیلم سازی بدانید. تصور کنید در حال تماشای یک فیلم اکشن نفس گیر هستید: قهرمان داستان با زخمی خون چکان روی زمین افتاده، اما ناگهان بلند می شود و دشمن را شکست می دهد. یا شاید یک فیلم ترسناک که زامبی ها با پوست پوسیده و چشمان خون آلود به سمت شما می آیند. پشت این صحنه های هیجان انگیز، گاهی ردپای مواد اولیه دارویی به چشم می خورد، نه برای درمان، بلکه برای خلق جادوی سینما!
یکی از هیجان انگیزترین کاربردهای مواد اولیه دارویی در فیلم سازی، در دنیای گریم و جلوه های ویژه است. ژلاتین دارویی که معمولاً در کپسول های داروها می بینیم به یک ابزار محبوب برای ساخت پوست مصنوعی تبدیل شده است.
این ماده نرم و انعطاف پذیر می تواند زخم های عمیق، سوختگی ها یا حتی صورت های تغییر شکل یافته را با دقت باورنکردنی شبیه سازی کند.
خون مصنوعی چطور؟ شاید فکر کنید فقط چند قطره رنگ خوراکی قرمز است، اما در واقعیت، فرمول های پیچیده تری در کارند. موادی مثل گلوکز مایع که در سرم های دارویی استفاده می شود یا حتی ترکیبات بی خطر دارویی برای ایجاد غلظت و رنگ واقعی خون به کار می روند.
نتیجه صحنه ای است که تماشاگر را میخکوب می کند و همزمان برای بازیگران کاملاً ایمن است.
فیلم هایی مثل دکتر استرنج یا سریال های پزشکی مثل Grey’s Anatomy را در نظر بگیرید. در این آثار، صحنه های عمل جراحی یا حالات پزشکی باید تا حد ممکن واقعی به نظر برسند. اینجا مواد اولیه دارویی وارد بازی می شوند. محلول های نمکی استریل برای شبیه سازی تزریقات، یا حتی موادی مثل آگار (یک ژل ساز دارویی) برای ساخت اندام های مصنوعی داخلی استفاده می شوند. این ها نه تنها به کارگردان کمک می کنند تا داستانش را باورپذیر کند، بلکه به بازیگران اجازه می دهند بدون نگرانی از عوارض، در نقش فرو بروند.
در فیلم The Revenant، برای نشان دادن سرمای استخوان سوز و زخم های لئوناردو دی‌کاپریو، از موادی با پایه دارویی استفاده شد تا هم حس واقعی منتقل شود و هم پوست او در آن شرایط سخت محافظت شود.
فیلم سازی گاهی خطرناک است. آتش، مواد شیمیایی، یا ساعت ها گریم سنگین. مواد اولیه دارویی اینجا نقش قهرمان گمنام را بازی می کنند. مثلاً پمادهای دارویی ضدالتهاب یا بی حس کننده های موضعی ملایم می توانند برای کاهش تحریک پوست بازیگرانی که ساعت ها زیر لایه های گریم هستند، استفاده شوند. یا در صحنه های انفجار، ژل های خنک کننده با پایه دارویی برای محافظت از پوست در برابر حرارت به کار می روند. اینجاست که علم دارو با هنر سینما پیوند می خورد.
فکرش را بکنید: روزی برسد که مواد اولیه دارویی نه فقط برای گریم، بلکه برای خلق تجربه های حسی در سینما استفاده شوند. مثلاً نانوذرات دارویی که بوی خاصی را در سالن سینما آزاد کنند تا تماشاگر واقعاً بوی جنگل یا خون را حس کند! این ایده ها هنوز در مراحل اولیه هستند، اما با پیشرفت فناوری و همکاری صنایع دارویی و سینمایی، آینده ای هیجان انگیز در انتظار ماست.
در ساخت فیلم Saving Private Ryan، استیون اسپیلبرگ از متخصصان پزشکی و مواد اولیه دارویی برای طراحی صحنه های نبرد استفاده کرد. خون مصنوعی که در این فیلم می بینید، با کمک ترکیبات دارویی بی خطر ساخته شد تا هم واقعی باشد و هم برای عوامل صحنه خطری نداشته باشد. نتیجه یکی از واقعی ترین تجربه های جنگی که سینما تا به حال دیده است.
مواد اولیه دارویی در صنعت فیلم سازی فقط ابزار نیستند؛ آنها پل ارتباطی بین واقعیت و تخیل اند. از خلق موجودات عجیب در فیلم های فانتزی گرفته تا بازسازی دقیق یک عمل جراحی، این مواد به فیلم سازان اجازه می دهند مرزهای خلاقیت را جا به جا کنند، در حالی که ایمنی و کیفیت را هم حفظ می کنند.
بیایید با هم وارد دنیای شگفت انگیز مواد اولیه دارویی و آرایشی شویم که پشت پرده صنعت فیلم سازی، جادوی تصویر را خلق می کنند! این مواد شاید در نگاه اول ساده به نظر برسند، اما وقتی پای خلاقیت سینما به میان می آید، به ستاره های مخفی صحنه تبدیل می شوند. در اینجا چند نمونه از این مواد اولیه و کاربردهای جذابشان را با هم کشف می کنیم:
ژلاتین دارویی یک پروتئین طبیعی که از کلاژن حیوانی به دست می آید و بیشتر در کپسول های دارویی می بینیمش. ژلاتین مثل خمیری جادویی در دست گریمورها عمل می کند. برای ساخت زخم های خون چکان، صورت های متلاشی شده زامبی ها در The Walking Dead، یا حتی پوست پیر و چروکیده در فیلم های فانتزی استفاده می شود. انعطاف پذیری و ایمنی اش برای پوست بازیگران، آن را به یک قهرمان واقعی تبدیل کرده است.
بیایید پرده از راز «ژلاتین دارویی» برداریم و ببینیم این ماده شگفت انگیز که هم در داروخانه ها و هم در پشت صحنه سینما می درخشد، چیست! ژلاتین دارویی شاید به نظر یک ماده ساده بیاید، اما در دنیای گریم و جلوه های ویژه، مثل یک ابرقهرمان چندکاره عمل می کند. با جزئیات و کمی جذابیت، وارد دنیای آن می شویم!
ژلاتین دارویی (به انگلیسی Pharmaceutical Gelatin) نوعی ژلاتین خالص و تصفیه شده است که از کلاژن حیوانی (معمولاً از پوست یا استخوان گاو و خوک) استخراج می شود. این ماده در درجه بندی خاصی تولید می شود که آن را برای استفاده در محصولات دارویی، غذایی و بهداشتی ایمن می کند. برخلاف ژلاتین معمولی که در آشپزخانه برای دسر درست می کنید، ژلاتین دارویی تحت استانداردهای سخت گیرانه بهداشتی قرار دارد تا هیچ گونه آلودگی یا ناخالصی نداشته باشد.
شکلش معمولاً به صورت پودر یا ورقه های شفاف است و وقتی با آب گرم مخلوط شود، به ماده ای ژله مانند و انعطاف پذیر تبدیل می شود که می توان آن را شکل داد، برش زد یا حتی ذوب کرد.
ویژگی های کلیدی ژلاتین دارویی
ژلاتین دارویی در صنعت فیلم سازی مثل یک جادوگر همه فن حریف است. بیایید چند نمونه از سحر و جادوی آن را ببینیم:
در The Walking Dead، پوست پوسیده زامبی ها با ژلاتین دارویی ساخته شد. آن را گرم کردند، روی صورت مالیدند و با رنگ و برش، حس متلاشی شدن را زنده کردند. در Saving Private Ryan، زخم های سربازان با ژلاتین شکل گرفت، نرم، قابل انعطاف و آنقدر واقعی که دلتان برایشان می سوخت!
در The Lord of the Rings، گوش های نوک تیز الف ها با ژلاتین دارویی به وجود آمدند، سبک، راحت و دقیق مثل مجسمه! در The Thing، وقتی موجودات تغییر شکل می دادند، ژلاتین به آنها بافت مرطوب و زنده ای داد که مو به تنتان سیخ می کرد.
گریمورها معمولاً ژلاتین را در آب گرم ذوب می کنند، گاهی با گلیسیرین مخلوط می کنند تا نرم تر شود، و بعد روی پوست یا قالب می مالند. وقتی سرد می شود، مثل یک لایه پوست دوم عمل می کند که می توان آن را رنگ کرد یا پاره کرد.
در فیلم Harry Potter and the Philosopher’s Stone، وقتی ولدمورت در پشت سر کوییرل ظاهر می شود، بخشی از آن گریم عجیب با ژلاتین دارویی ساخته شد. گریمورها لایه هایی از ژلاتین را شکل دادند تا صورت صاف و غیرانسانی او را خلق کنند، ترسناک اما بی خطر! این ماده آنقدر سبک بود که بازیگر ساعت ها زیر گریم راحت بماند.
ژلاتین دارویی ارزان است، به راحتی در دسترس است و کار کردن با آن مثل بازی با خمیر است. اما نتیجه اش شاهکارهای سینمایی می شود! از زخم های خونین تا موجودات فانتزی، این ماده به گریمورها و تیم جلوه های ویژه اجازه می دهد بدون دردسرهای مواد پیچیده، خلاقیتشان را آزاد کنند. به علاوه، چون برای بدن بی خطر است، بازیگران هم از آن استقبال می کنند.
گلیسیرین مایعی شفاف و مرطوب کننده که هم در داروها (مثل شربت ها) و هم در محصولات آرایشی کاربرد دارد. می‌خواهید بازیگر در یک صحنه احساسی اشک بریزد؟ گلیسیرین به کمک می آید و قطره های اشک طبیعی خلق می کند. یا برای آن پوست براق و خیس که در صحنه های بارانی می بینید (مثل The Notebook)، گلیسیرین روی پوست اسپری می شود تا درخششی خیس و جذاب به وجود آورد.
بیایید پرده از راز «گلیسیرین» برداریم و ببینیم این ماده همه کاره که هم در داروخانه ها و هم در دنیای سینما می درخشد، چیست! گلیسیرین شاید نامی آشنا به نظر بیاید، اما وقتی وارد جادوی گریم و جلوه های ویژه می شود، به یک ستاره واقعی تبدیل می شود. با جزئیات و کمی جذابیت، بیایید کشفش کنیم!
گلیسیرین (به انگلیسی Glycerin یا Glycerol) یک مایع شفاف، بی رنگ و کمی چسبناک است که از چربی های گیاهی (مثل روغن نارگیل یا سویا) یا حیوانی به دست می آید، البته امروزه بیشتر نوع مصنوعی آن هم تولید می شود. این ماده یک الکل سه عاملی است، یعنی در شیمی ساختاری ساده اما کاربردهایی پیچیده و شگفت انگیز دارد.
گلیسیرین به خاطر خاصیت مرطوب کنندگی و جذب آبش معروف است و در صنایع دارویی، آرایشی و حتی غذایی (مثل شیرینی پزی) استفاده می شود. در حالت خالص، کمی شیرین است (بله، قابل خوردن است!) و هیچ بوی خاصی ندارد. بافتش بین آب و عسل است، نه خیلی رقیق، نه خیلی غلیظ و همین ویژگی آن را به یک قهرمان چندمنظوره تبدیل کرده.
ویژگی های کلیدی گلیسیرین
گلیسیرین در سینما مثل یک دستیار وفادار است که حس زندگی و واقعیت را به صحنه ها می آورد. بیایید چند نمونه از جادوی آن را ببینیم:
در Titanic، وقتی رز با چشمان اشک بار به جک نگاه می کند، گلیسیرین قطره های درخشان اشک را خلق کرد، آن قدر واقعی که دلتان می خواست دستمال به او بدهید! در The Matrix، وقتی نئو در باران می دود، گلیسیرین روی پوستش حس خیسی و براقی را به وجود آورد، مثل اینکه واقعاً زیر باران بود!
در Kill Bill، خون فواره ای که از دشمنان بیرون می زد، با مخلوط گلیسیرین و رنگ خوراکی ساخته شد، وحشتناک اما بی خطر! در Pirates of the Caribbean، لب ها و پوست خیس جک اسپارو با گلیسیرین درخشید و حس زندگی در دریا را منتقل کرد.
گریمورها معمولاً گلیسیرین را با قطره چکان روی پوست می چکانند یا با اسپری روی صورت پخش می کنند. گاهی هم با ژلاتین مخلوطش می کنند تا بافتی نرم تر و مرطوب تر بسازند.
در فیلم Forrest Gump، صحنه ای که جنی در باران با فارست حرف می زند، گلیسیرین نقش بزرگی داشت. باران واقعی کافی نبود، گریمورها از گلیسیرین استفاده کردند تا قطره ها روی صورتش بدرخشند و حس عاشقانه و غم انگیز صحنه را عمیق تر کنند. نتیجه یکی از به یاد ماندنی ترین لحظات سینما که هنوز هم اشکمان را در می آورد!
گلیسیرین ارزان است، در دسترس است و کار کردن باهاش مثل بازی با آب و نور است. اما نتیجه اش صحنه هایی است که شما را میخکوب می کند. از اشک های دراماتیک تا پوست های خیس در نبردهای حماسی، این ماده ساده به فیلم سازان کمک می کند احساسات را واقعی تر نشان دهند. به علاوه، چون برای پوست بی خطر است، بازیگران هم عاشقش هستند.
رنگ های مصنوعی یا طبیعی که در صنایع دارویی و غذایی استفاده می شوند کاملاً بی خطرند. خون قرمز تند، زخم های سبز گندیده، یا حتی رنگ های عجیب برای موجودات فضایی در فیلم های علمی تخیلی، همه با این مواد ساخته می شوند. وقتی با گلوکز یا شربت ذرت مخلوط شوند، بافتی چسبناک و واقعی پیدا می کنند.
در Kill Bill، خون فواره ای که از بدن قربانیان بیرون می زد، با این رنگ ها طراحی شد، ترسناک اما خوشمزه به نظر می رسد، نه؟
وازلین یک ماده نفتی تصفیه شده که هم در پمادهای دارویی و هم در محصولات آرایشی مثل بالم لب کاربرد دارد. وازلین برای ایجاد درخشش روی لب ها یا گونه ها در گریم استفاده می شود تا بازیگر در نور دوربین بدرخشد. همچنین در صحنه های سرد یا خشن، لایه ای محافظ روی پوست می کشد تا از ترک خوردگی جلوگیری کند.
در Mad Max: Fury Road، وازلین به پوست بازیگران زده شد تا هم درخشش عرق مانند داشته باشند و هم در بیابان خشک آسیب نبینند.
آگار ماده ای ژله مانند که از جلبک دریایی استخراج می شود و در آزمایشگاه های دارویی برای کشت باکتری استفاده می شود. برای ساخت اندام های مصنوعی در صحنه های پزشکی یا ترسناک، آگار به کار می رود. بافت نرم و مرطوبش آن را برای شبیه سازی روده، مغز یا گوشت پوسیده ایده آل می کند.
در Saw، آن صحنه های چندش آور با اندام های تکه تکه شده؟ آگار بخشی از راز واقعی به نظر آمدنشان بود!
ایزوپروپیل الکل یک ماده ضدعفونی کننده رایج در داروها و محصولات بهداشتی است. قبل و بعد از گریم سنگین، از این الکل برای تمیز کردن پوست بازیگران و ابزارها استفاده می شود. در صحنه هایی که مواد چسبناک (مثل لاتکس یا خون مصنوعی) به کار می رود، به سرعت همه چیز را پاک می کند. در The Exorcist، گریم ترسناک ریگان بدون این ماده تمیز نمی شد، تصور کنید چه بوی بدی بدون آن باقی می ماند!
لاتکس مایعی لاستیکی که در تجهیزات پزشکی و گریم حرفه ای استفاده می شود. صورت های چروکیده، زخم های برجسته، یا حتی ماسک های کامل (The Dark Knight و صورت جوکر)، لاتکس همه را ممکن می کند. در Planet of the Apes، میمون ها با لاتکس زنده شدند، واقعاً فکر می کردید واقعی اند؟
موم آرایشی مومی نرم که در گریم و محصولات آرایشی به کار می رود. ساخت بینی شکسته، گونه های برجسته، یا زخم های عمیق (Game of Thrones و صورت های زخمی جنگجویان). موم مثل خمیربازی گریمورها است. در The Wolfman، موم صورت را به هیولایی ترسناک تبدیل کرد!
بیایید پرده از راز «موم آرایشی» برداریم و ببینیم این ماده جادویی که در گریم سینما و تئاتر غوغا می کند، دقیقاً چیست! موم آرایشی یک ابزار محبوب در جعبه گریمورها است که به آنها اجازه می دهد صورت ها را مثل مجسمه شکل دهند و خلاقیتشان را به پرواز درآورند. حالا با جزئیات و کمی جذابیت، سراغش می رویم!
موم آرایشی (به انگلیسی اغلب Modeling Wax یا Nose Putty) ماده ای نرم، انعطاف پذیر و قابل شکل دهی است که به طور خاص برای استفاده در گریم طراحی شده است. این موم معمولاً از ترکیب موم های طبیعی (مثل بیزوکس) یا موم های مصنوعی (مثل پارافین یا موم میکروکریستالین) با روغن های نرم کننده و گاهی افزودنی های دیگر ساخته می شود. بافتش شبیه خمیر بازی است، نه خیلی سفت که کار کردن با آن سخت باشد، نه خیلی شل که از هم بپاشد.
برخلاف موم های معمولی که برای شمع سازی یا موبری استفاده می شوند، موم آرایشی برای تماس با پوست انسان فرموله شده و ایمن است. معمولاً بدون بو، غیرسمی و سازگار با پوست طراحی می شود تا ساعت ها روی صورت بازیگران بماند بدون اینکه تحریکی ایجاد کند.
ویژگی کلیدی موم آرایشی انعطاف پذیری آن است. می توانید آن را بکشید، فشار دهید یا صاف کنید تا هر شکلی که می خواهید بسازید. به پوست می چسبد، اما نه آنقدر محکم که جدا کردنش دردسر شود. می توان آن را با رنگ های آرایشی مخلوط کرد تا دقیقاً هم رنگ پوست شود.
در برابر نور دوربین و گرمای صحنه مقاوم است، اما با حلال های مخصوص (مثل الکل یا روغن پاک کننده) به راحتی پاک می شود.
بعضی برندهای معروف مثل Ben Nye یا Kryolan موم آرایشی مخصوص گریم تولید می کنند که اسمشان در دنیای حرفه ای گریم مثل طلا می درخشد!
موم آرایشی مثل یک ابرقدرت در دست گریمورهاست. بیایید چند نمونه از جادوی آن را ببینیم:
در Game of Thrones، زخم های خونین جنگجویان با موم شکل گرفت، لایه لایه روی پوست مالیده شد، برش خورد و با رنگ قرمز زنده شد!
در The Wolfman، موم، بینی و گونه ها را برجسته کرد تا صورت بازیگر کم کم به گرگینه تبدیل شود. در The Curious Case of Benjamin Button، چروک های صورت برد پیت با موم آرایشی ظریف تر و واقعی تر شدند. در The Exorcist، موم به صورت ریگان عمق داد تا حس تسخیرشدگی وحشتناک تر شود.
گریمورها معمولاً موم را با انگشت یا کاردک گرم می کنند، روی پوست می مالند، شکل می دهند و بعد با کرم پودر یا رنگ آرایشی صافش می کنند تا طبیعی به نظر بیاید.
در فیلم Mrs. Doubtfire، رابین ویلیامز با گریم سنگینش به یک خدمتکار پیر تبدیل شد. موم آرایشی بخشی از راز این تغییر بود. چروک ها، بینی بزرگ تر و پوست آویزان همه با این ماده شکل گرفتند. گریمورها ساعت ها با موم کار کردند تا آن صورت دوست داشتنی و خنده دار را بسازند، و نتیجه؟ یکی از به یاد ماندنی ترین گریم های تاریخ سینما!
موم آرایشی به گریمورها اجازه می دهد بدون نیاز به پروتزهای پیچیده یا مواد گران قیمت، تغییرات سریع و خلاقانه ایجاد کنند. ارزان است، در دسترس است و با کمی مهارت، می تواند معجزه کند. از زخم های کوچک روی صورت یک مبارز گرفته تا تبدیل انسان به موجودی عجیب، این موم همه کاره است.
سیلیکون ماده ای نرم و انعطاف پذیر که در ایمپلنت های پزشکی هم دیده می شود. ساخت صورت های مصنوعی، دست های قطع شده، یا حتی موجودات عجیب (Guardians of the Galaxy و گروت) سیلیکون حس زندگی می دهد.
بیایید پرده از راز «سیلیکون دارویی» برداریم و ببینیم این ماده شگفت انگیز که هم در پزشکی و هم در دنیای سینما جادو می کند، چیست! سیلیکون دارویی شاید به نظر یک ماده پیچیده بیاید، اما وقتی وارد گریم و جلوه های ویژه می شود، به یک قهرمان واقعی تبدیل می شود که واقعیت و تخیل را به هم پیوند می دهد. با جزئیات و کمی جذابیت، بیایید کشفش کنیم!
سیلیکون دارویی (به انگلیسی Medical-Grade Silicone) نوعی پلیمر مصنوعی است که از ترکیب سیلیسیم، اکسیژن، کربن و هیدروژن ساخته می شود. این ماده در حالت خالص، شفاف، انعطاف پذیر و لاستیک مانند است و به طور خاص برای استفاده در کاربردهای پزشکی و بهداشتی طراحی شده است.
سیلیکون دارویی را می توان به شکل مایع، ژل یا جامد (مثل ورقه یا بلوک) پیدا کرد و به خاطر خلوص بالا و سازگاری اش با بدن انسان، در مواردی مثل ایمپلنت های پزشکی، پروتزها و حتی گریم حرفه ای استفاده می شود.
برخلاف سیلیکون های صنعتی (مثل درزگیرها)، سیلیکون دارویی تحت استانداردهای سخت گیرانه تولید می شود تا هیچ گونه ماده سمی یا آلرژن نداشته باشد و برای تماس طولانی با پوست یا بدن بی خطر باشد.
ویژگی های کلیدی سیلیکون دارویی
در سینما، برندهایی مثل Smooth-On یا PlatSil سیلیکون های دارویی با کیفیت برای گریم و جلوه های ویژه تولید می کنند که اسمشان در هالیوود مثل طلا می درخشد!
سیلیکون دارویی در صنعت فیلم سازی مثل یک هنرمند حرفه ای است که موجودات عجیب، زخم های واقعی و صورت های تغییر شکل یافته را خلق می کند. بیایید چند نمونه از جادوی آن را ببینیم:
در Guardians of the Galaxy، پوست درختی گروت با سیلیکون دارویی ساخته شد، آنقدر نرم و انعطاف پذیر که انگار واقعاً نفس می کشید! در The Shape of Water، بدن لطیف و آبی موجود عجیب با سیلیکون شکل گرفت، حس خیس و زنده اش شما را مسحور می کرد.
در The Dark Knight، صورت سوخته هاروی دنت با لایه های سیلیکونی عمق و واقعیت پیدا کرد، دردناک اما بی نقص! در The Curious Case of Benjamin Button، سیلیکون دارویی پوست چروک و آویزان برد پیت را آنقدر طبیعی کرد که باورمان شد زمان واقعاً برعکس شده!
گریمورها معمولاً سیلیکون مایع را در قالب می ریزند، رنگ می کنند و بعد روی پوست بازیگر می چسبانند. وقتی خشک می شود، مثل یک لایه پوست دوم عمل می کند که با هر حرکت صورت، طبیعی جا به جا می شود.
در فیلم Avatar، جیمز کامرون برای خلق ناوی ها به سیلیکون دارویی روی آورد. صورت های بلند و آبی رنگ با پروتزهای سیلیکونی ساخته شدند که نه تنها سبک بودند، بلکه زیر نور دوربین و در تصاویر سه بعدی، حس زنده بودن را منتقل می کردند. بازیگران ساعت ها با این پروتزها کار کردند و هیچ کس حتی یک خارش هم نداشت، این یعنی قدرت سیلیکون دارویی!
سیلیکون دارویی به گریمورها اجازه می دهد از محدودیت های مواد سنتی مثل لاتکس یا ژلاتین فراتر بروند. سبک است، بادوام است و حس واقعی تری به پوست و پروتزها می دهد، مثل اینکه شخصیت از دنیای فیلم بیرون پریده!
به علاوه، چون برای بدن بی خطر است، بازیگران می توانند ساعت ها زیر گریم سنگین بمانند بدون اینکه نگران پوستشان باشند. سیلیکون دارویی گاهی با ژل های نرم کننده مخلوط می شود تا حتی برای افکت های لرزان (مثل چربی بدن یا موجودات ژله ای) هم استفاده شود.
گلوکز شیره ای شیرین که در سرم ها و داروها استفاده می شود. پایه خون مصنوعی (Saving Private Ryan) یا چسباندن مواد به پوست، گلوکز بافتی واقعی و چسبناک می سازد.
بیایید پرده از راز «گلوکز مایع» برداریم و ببینیم این ماده شیرین و ساده که هم در پزشکی و هم در دنیای سینما کاربرد دارد، چیست! گلوکز مایع شاید به نظر فقط یک قند معمولی بیاید، اما وقتی وارد گریم و جلوه های ویژه می شود، به یک ابزار جادویی و چسبناک تبدیل می شود که حس واقعیت را به صحنه ها می آورد. با جزئیات و کمی جذابیت، بیایید کشفش کنیم!
گلوکز مایع (به انگلیسی Liquid Glucose یا گاهی Glucose Syrup) نوعی شربت غلیظ و شفاف است که از قند ساده گلوکز ساخته می شود. این ماده معمولاً با هیدرولیز نشاسته (مثل ذرت، گندم یا سیب زمینی) تولید می شود و نتیجه اش یک مایع شیرین، چسبناک و بی رنگ است.
در صنایع دارویی، از آن در سرم ها، شربت های دارویی و مکمل ها استفاده می شود چون به سرعت انرژی می دهد و برای بدن بی خطر است. در آشپزی هم ممکن است آن را به عنوان شربت ذرت بشناسید که در شیرینی پزی و بستنی سازی کاربرد دارد.
بافتش شبیه عسل است، اما کمی رقیق تر و بدون طعم قوی، همین ویژگی ها آن را به یک ستاره در پشت صحنه سینما تبدیل کرده!
ویژگی های کلیدی گلوکز مایع
گلوکز مایع در صنعت فیلم سازی مثل یک دستیار شیرین و چسبناک است که صحنه های خونین، خیس یا وحشتناک را زنده می کند. بیایید چند نمونه از جادوی آن را ببینیم:
در Saving Private Ryan، خون غلیظ و چسبناکی که از زخم ها بیرون می ریخت، با گلوکز مایع و رنگ قرمز ساخته شد، آنقدر واقعی که حس جنگ را به رگ هایتان تزریق می کرد! در Rocky، وقتی سیلوستر استالونه در رینگ می جنگید، گلوکز روی پوستش حس عرق چسبناک و خستگی را به وجود آورد، مثل یک بوکسور واقعی!
در Alien، بزاق لغزنده و چسبناک موجود فضایی با گلوکز مایع شکل گرفت، چندش آور اما مسحورکننده! در Django Unchained، خون روی لباس ها و زمین با گلوکز آن حس تازه و خیس را حفظ کرد.
گریمورها معمولاً گلوکز را با رنگ خوراکی مخلوط می کنند، گرمش می کنند تا روان تر شود و بعد روی پوست یا لباس می مالند. نتیجه افکتی که هم واقعی است و هم برای بازیگران بی خطر.
در فیلم Kill Bill، کوئنتین تارانتینو می خواست خون فواره ای و غلیظی بسازد که هم ترسناک باشد و هم تماشاگران را میخکوب کند. تیم جلوه های ویژه از گلوکز مایع به عنوان پایه استفاده کرد. با رنگ قرمز و کمی گلیسیرین مخلوطش کردند تا بافتی چسبناک و براق بسازند. نتیجه خون هایی که مثل آبنبات های وحشتناک از صفحه بیرون می زدند و امضای تارانتینو را جاودانه کردند!
گلوکز مایع ارزان است، در دسترس است و کار کردن باهاش مثل بازی با شربت خوشمزه است، اما نتیجه اش صحنه هایی است که شما را به دنیای فیلم می کشاند. از خون های چسبناک تا عرق های دراماتیک، این ماده به گریمورها و تیم جلوه های ویژه کمک می کند بدون دردسر، حس واقعی خلق کنند. به علاوه، چون خوراکی است، اگر بازیگری تصادفاً کمی از آن را بچشد، مشکلی پیش نمی آید!
تالک پودری معدنی که در پودرهای آرایشی و دارویی کاربرد دارد. از بین بردن درخشش ناخواسته پوست در نور شدید (The Great Gatsby) یا ایجاد حس خاک و غبار در صحنه های جنگی. در Dune، بیابان های خشک با تالک واقعی تر شدند!
بیایید پرده از راز «تالک» برداریم و ببینیم این پودر سفید و نرم که هم در محصولات روزمره و هم در دنیای سینما کاربرد دارد، چیست! تالک شاید به نظر یک ماده ساده بیاید، اما وقتی پای گریم و جلوه های ویژه به میان می آید، به یک ابزار جادویی و چندکاره تبدیل می شود. با جزئیات و کمی جذابیت، بیایید وارد دنیای آن شویم!
تالک (به انگلیسی Talc یا Talcum Powder) یک ماده معدنی طبیعی است که از سیلیکات منیزیم هیدراته تشکیل شده است. این پودر سفید و نرم، یکی از نرم ترین کانی های روی زمین است. آنقدر نرم که با ناخن می توانید خط بیندازیدش! تالک به خاطر خاصیت جذب رطوبت، نرمی و حس لغزنده اش در صنایع آرایشی، دارویی و بهداشتی استفاده می شود. در شکل تصفیه شده اش، بی بو و بی مزه است و برای پوست کاملاً ایمن طراحی شده.
شاید آن را به عنوان پودر بچه بشناسید، اما در سینما، تالک نقشی فراتر از آرام کردن پوست بازی می کند. ستاره ای است که جلوه ها را واقعی تر و بازیگران را بی نقص نشان می دهد!
ویژگی های کلیدی تالک
تالک در سینما مثل یک دستیار نامرئی است که هم بازیگران را نجات می دهد و هم صحنه ها را زنده می کند. بیایید چند نمونه از جادوی آن را ببینیم:
در The Great Gatsby، صورت بی نقص و مات بازیگران زیر نور شدید دوربین با تالک درخشش اضافی را از بین برد، مثل یک فیلتر زنده! در Dune، طوفان های شنی و صورت خاک آلود پل آتریدیز با پودر تالک واقعی تر شدند، انگار واقعاً در بیابان بودید!
در The Hobbit، موهای خاکستری گندالف با تالک سفید و غبارآلود به نظر آمدند، جادوی پیری بدون دردسر! در Mad Max: Fury Road، گرد و غبار معلق در هوا با تالک ساخته شد، آنقدر سبک که انگار باد واقعی آن را جا به جا می کرد.
گریمورها معمولاً تالک را با قلم مو یا پد روی پوست می زنند تا عرق و چربی را بگیرند، یا آن را در هوا پخش می کنند تا افکت غبار و خاک بسازند.
در فیلم Saving Private Ryan، اسپیلبرگ می خواست حس واقعی جنگ و خاک آلودگی را منتقل کند. تالک به کمک آمد، نه فقط برای مات کردن پوست سربازان زیر نور خورشید، بلکه برای خلق غبار معلق بعد از انفجارها. این پودر سفید ساده، آن حس خشن و نفس گیر میدان نبرد را به تماشاگران رساند و صحنه ها را فراموش نشدنی کرد!
تالک ارزان است، سبک است و کار کردن باهاش مثل پاشیدن گرد جادوست. اما نتیجه اش تصاویری است که شما را به دنیای فیلم می برند. از پوست بی نقص ستاره ها تا غبار بیابان های دور، به گریمورها و تیم جلوه های ویژه کمک می کند بدون پیچیدگی، واقعیت را خلق کنند. به علاوه، چون برای پوست بی خطر است، بازیگران ساعت ها زیر لایه های گریم با آن راحتند.
پارافین موم نفتی که در شمع ها و پمادها می بینید. ساخت زخم های سوخته، پوست ذوب شده، یا حتی شمع های صحنه، پارافین گرما و حس را می آورد. در Hellraiser، پارافین به پوست های سوخته عمق داد!
این مواد اولیه دارویی و آرایشی مثل جعبه ابزار یک شعبده باز عمل می کنند: ساده اند، اما با خلاقیت فیلم سازان به چیزهایی تبدیل می شوند که شما را میخکوب صندلی تان می کنند. از خلق هیولاها تا اشک های عاشقانه، آنها بخشی از داستانی هستند که هرگز روی پرده نمی بینید، اما بدون آنها، سینما همان جادوی همیشگی را ندارد.
