نقش مواد نگهدارنده چیست؟ نگهدارنده ها Preservatives موادی طبیعی و مصنوعی هستند که به منظور جلوگیری از تجزیه زود هنگام و افزایش عمر مفید آنها به انواع ماده ها اضافه می شود. نگهدارنده ها می توانند از مواد شیمیایی طبیعی مانند نمک یا الکل ساخته شوند. آنها همچنین می توانند مواد شیمیایی مصنوعی باشند. دو نوع نگهدارنده Preservatives وجود دارد: نگهدارنده طبیعی و مصنوعی یا نگهدارنده شیمیایی. هدف هر دو حفظ عمر مواد است.
برخی از مواد نگهدارنده وجود دارند که از هیچ ماده شیمیایی برای تغییر ترکیب استفاده نمی کنند یا با هیچ ماده مصنوعی مخلوط نمی شوند. این مواد نگهدارنده دارای خواص آنتی اکسیدانی هستند که فرآیند اکسیداسیون یا پیری مواد غذایی را به تاخیر می اندازد. شکر، روغن و نمک برخی از مواد نگهدارنده طبیعی هستند. به همین دلیل است که ترشی ها در اثر ترکیب روغن و نمک سال ها ماندگاری دارند. پخت، تخمیر ژله ای و انجماد از جمله روش های طبیعی برای حفظ مواد غذایی هستند.
یکی از مهمترین فواید نگهدارنده های طبیعی کنترل رشد باکتری های غذایی و بیماری هایی مانند بوتولیسم که توسط یک سم ایجاد می شود که می تواند زندگی را تهدید کند. نگهدارنده ها همچنین به جلوگیری از طعم بد کمک می کنند و از قهوه ای شدن میوه ها در هنگام برش جلوگیری می کنند. نگهدارنده های طبیعی به ظاهر جایگزین بهتر و ایمن تری برای نگهدارنده های مصنوعی شده اند. از آنجایی که این مواد نگهدارنده از گیاهان می آیند، عوارض جانبی منفی ندارند.
نگهدارنده های طبیعی مدت هاست که وجود داشته اند. از این مواد نگهدارنده می توان برای نگهداری طولانی مدت گوشت، میوه ها و سبزیجات استفاده کرد. در حال حاضر، نگهدارنده ها همچنین می توانند طعم و مواد مغذی را اضافه کنند. نگهدارنده های طبیعی نیز رنگ می بخشند و به مقرون به صرفه تر شدن غذا کمک می کنند. مواد مغذی از ویتامین ها و مواد معدنی که نگهدارنده های طبیعی به غذا اضافه می کنند به دست می آیند. افزایش ارزش غذایی به تقویت و غنی سازی غذاها کمک می کند.
انواع اصلی مواد نگهدارنده طبیعی عبارتند از:
نمک (کلرید سدیم): از قدیم برای نگهداری گوشت، ماهی و سبزیجات استفاده می شود. با کاهش آب در دسترس میکروارگانیسم ها، رشد آنها را مهار می کند.
شکر: شکر با کاهش فعالیت آب، محیط را برای رشد میکروب ها نامناسب می کند.
سرکه (اسید استیک): اسیدیته بالای آن باعث جلوگیری از رشد باکتری ها و کپک ها می شود.
اسیدهای طبیعی: (مانند اسید سیتریک و اسید لاکتیک) باعث کاهش pH و ایجاد محیط نامناسب برای میکروب ها می شود.
روغن های ضروری: گیاهانی مانند رزماری، آویشن، نعناع و دارچین دارای خواص ضدمیکروبی و آنتی اکسیدانی هستند.
آنتی اکسیدان های طبیعی: ویتامین C (آسکوربیک اسید)، ویتامین E (توکوفرول)، پلی فنول های موجود در چای سبز، رزماری یا انگور باعث جلوگیری از اکسیداسیون و فساد چربیها در مواد غذایی می شود.
عسل: قند بالا و خاصیت ضدمیکروبی طبیعی آن (به دلیل پراکسید هیدروژن) مانع رشد میکروب ها می شود.
ناتامایسین: در پنیر و محصولات لبنی برای جلوگیری از رشد کپک است و خاصیت ضد قارچی دارد.
ادویه جات و گیاهان دارویی: ترکیبات ضدمیکروبی مانند آلیسین (در سیر) یا کورکومین (در زردچوبه).
بیشتر بخوانید: سدیم متیل پارابن چه کاربردهایی دارد؟
نگهدارنده های مصنوعی به صورت مصنوعی تولید می شوند و دارای برچسب مواد غذایی “افزودنی” هستند. مرباها، انواع مختلف اسپری، آب میوه های بسته بندی شده، سس گوجه فرنگی و غذاهای پخته شده مملو از آنها هستند.
با این حال، هر دو از روش های نگهداری یکسانی استفاده میکنند:
ضد میکروبی: از رشد میکروارگانیسم هایی مانند باکتری ها و قارچ ها جلوگیری می کند.
آنتی اکسیدان ها: فرآیند اکسیداسیون را کند می کند یا به طور کامل متوقف می کند.
آنزیم ها: انقضای مواد آرایشی و محصولات مشابه را متوقف می کند.
مواد نگهدارنده طبیعی در درجه اول در غذاها و نوشیدنی ها برای کمک به کاهش پوسیدگی و حفظ رنگ و طعم آن مورد استفاده قرار می گیرند. نمونه های رایج نگهدارنده های طبیعی عبارتند از:
آلوئه ورا؛ اسید سیتریک؛ آب لیمو؛ عصاره رزماری؛ سدیم؛ اسید سوربیک؛ قند.
نگهدارنده های شیمیایی یا مصنوعی مواد ساخته شده توسط انسان هستند که به محصولات متعددی برای افزایش ماندگاری آنها اضافه می شوند. در حالی که آنها نیز برای جلوگیری از فاسد شدن غذاها و کمک به حفظ شکل و رنگ خود ایجاد می شوند، اغلب مملو از مواد شیمیایی هستند. نمونه های رایج نگهدارنده های شیمیایی عبارتند از:
عوامل ضد میکروبی؛ آنتی اکسیدان ها؛ بنزوات ها؛ عوامل کیلیت؛ نیترات؛ پروپیونات ها؛ سوربات ها؛ سولفیت ها.
نمک، شکر، ادویه جات، سرکه، اسید سیتریک و الکل بهترین مواد نگهدارنده مواد غذایی هستند. بنزوات سدیم، پروپیونات کلسیم و سوربات پتاسیم برای جلوگیری از رشد میکروبی که باعث فساد می شود و کاهش تغییرات رنگ، بافت و طعم استفاده می شود. BHA و BHT آنتی اکسیدان هایی هستند که از ترشیدگی چربی ها جلوگیری می کنند و به شیرینی، مارگارین و تنقلات سرخ شده مانند چیپس سیب زمینی اضافه می شوند. مواد نگهدارنده نوشیدنی شامل بنزوات ها هستند. بنزوات سدیم و بنزوات پتاسیم در برابر مخمرها، کپک ها و باکتری ها موثر هستند که معمولا در آب میوه ها، نوشابه های گازدار و آب طعم دار استفاده می شود.
بنزوات سدیم: برای محصولات اسیدی مثل ترشی، سس و نوشابه ها مناسب است و از رشد باکتری ها و قارچ ها جلوگیری می کند.
سوربات پتاسیم: ضدکپک است و در پنیر، ماست، میوه های خشک و نوشیدنی ها کاربرد دارد. بدون تغییر در طعم و بو عمل می کند.
پروپیونات کلسیم: به ویژه در محصولات نانوایی برای جلوگیری از رشد کپک و باکتری ها استفاده می شود و به عنوان یکی از بهترین نگهدارنده نان شناخته می شود.
نیتریت سدیم: برای حفظ رنگ و جلوگیری از اکسیداسیون در گوشت های فرآوری شده (مثل سوسیس و کالباس) به کار می رود، اما مصرف بیش از حد آن ممکن است خطراتی داشته باشد.
مواد نگهدارنده Preservatives ضد کپک طبیعی برای غذا وجود دارد. برخی از نمونه های رایج همه مهار کننده های کپک طبیعی شامل سرکه، کنسانتره خمیر کشمش، نشاسته، روغن رزماری، آب پنیر، آرد تخمیر شده و سایر محصولات کشت شده است. محصولات بازدارنده کپک برچسب تمیز در دو دسته یافت می شوند.
دسته اول کاهش pH است. این محصولات بازدارنده کپک باعث کاهش PH خمیری که به آن اضافه می شود، می شود. به عنوان مثال می توان به سرکه، آب پنیر، کنسانتره کشمش، کنسانتره آلو یا آلو یا آرد کشت شده اشاره کرد.
دسته دوم از هم گسیختگی سلولی را تشویق می کند. به عنوان مثال دارچین، میخک و ناتامایسین و غیره برای مختل کردن غشای سلولی هاگ ها و سلول های کپک استفاده می شود (2).
بیشتر بخوانید: مواد اولیه آرایشی بهداشتی چیست؟
بنزوات سدیم یکی از رایج ترین نگهدارنده های شیمیایی مواد غذایی است که در غذاهای اسیدی شده مانند آب میوه، مربا، ترشیجات، کنسرو، کوکتل میوه و غیره استفاده می شود. این ماده رشد مخمرها را تا حد زیادی مهار می کند. اسید سوربیک غیر سمی است زیرا متابولیزه می شود.
استاندارد قابل قبول WHO مصرف روزانه 25 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن برای اسید سوربیک است. املاح آن در صورت استفاده در سطوح معقول کمتر از 0.3 درصد در غذاها بی مزه و بی بو هستند و فعالیت ضد میکروبی کافی از خود نشان می دهند. مواد نگهدارنده خیارشور نگهداری بدون تخمیر با متعادل کردن خیارهای تازه با 3.5٪ اسید استیک از سرکه، 4٪ NaCl، 0.5٪ کلرید کلسیم، و 150 ppm متابی سولفیت سدیم، محاسبه شده به عنوان SO2 وجود می آورد و دلیل کپک نزدن خیارشور این موارد است.
نگهدارنده ها (Preservatives) موادی هستند که برای افزایش ماندگاری محصولات با جلوگیری از رشد میکروب ها (باکتری ها، قارچ ها، مخمرها) و اکسیداسیون شیمیایی استفاده می شوند. این ترکیبات در صنایع غذایی، دارویی، آرایشی و بهداشتی و سایر حوزه های صنعتی کاربرد دارند. در ادامه، تمامی کاربردهای نگهدارنده ها به صورت خلاصه و جامع ارائه شده است.
افزایش ماندگاری مواد غذایی: جلوگیری از فساد میکروبی در محصولاتی مانند نان، پنیر، گوشت های فرآوری شده، کنسروها، سس ها، مربا و نوشیدنی ها.
جلوگیری از اکسیداسیون: حفظ رنگ، طعم و کیفیت مواد غذایی با جلوگیری از اکسید شدن چربی ها و روغن ها
حفظ بافت و ظاهر: نگهدارنده ها از تغییر رنگ، بوی نامطبوع یا تخریب بافت در محصولاتی مانند میوه های خشک، سبزیجات کنسروی و آبمیوه ها جلوگیری می کنند.
ایمنی غذایی: کاهش خطر بیماری های ناشی از میکروب های بیماری زا مانند بوتولیسم در کنسروها
نگهدارنده ها می توانند غذا را برای مدت طولانی تری تازه نگه دارند و عمر مفید آن را افزایش دهند. نگهدارنده های مواد غذایی نیز برای کند کردن یا جلوگیری از تغییرات رنگ، طعم یا بافت و به تاخیر انداختن ترش خوردگی استفاده می شوند.
با افزودن مواد نگهدارنده از انقضای سریع این غذاها جلوگیری می کند. همچنین از مواد نگهدارنده برای کمک به حفظ رنگ، شکل، بو و اندازه غذا استفاده می شود که می تواند باعث جذابیت بیشتر ماده غذایی برای مصرف کننده شود. مصرف بیش از حد مواد نگهدارنده مصنوعی، صرف نظر از اینکه از کجا آمده باشند، می تواند منجر به عوارض متعدد سلامتی مانند بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) شود. به همین دلیل است که هنگام تلاش برای کاهش رفلاکس یا کنترل علائم، محدود کردن یا اجتناب از مصرف این غذاها کاملاً مهم است.
حفظ پایداری داروها: نگهدارنده ها در شربت ها، قطره های چشمی، محلول های تزریقی و پمادها برای جلوگیری از آلودگی میکروبی استفاده می شوند.
افزایش ماندگاری محصولات دارویی: جلوگیری از تخریب مواد فعال دارویی در اثر رشد میکروب ها یا اکسیداسیون
ایمنی در محصولات چنددوزه: در ویال های چنددوزه (مانند واکسن ها یا قطره های چشمی) برای جلوگیری از آلودگی پس از باز شدن.
نگهدارنده ها معمولا در داروهایی مانند استامینوفن، انسولین و شربت سرفه برای کمک به جلوگیری از آلودگی میکروبی استفاده می شوند. به سادگی، نگهدارنده ها به جلوگیری از رشد میکروارگانیسم ها، به ویژه باکتری ها و قارچ ها، که ممکن است باعث بیماری یا عفونت شوند، کمک می کند.
نمونه هایی از نگهدارنده های ضد میکروبی که در داروها یافت می شوند عبارتند از:
اسیدها (بنزوئیک، بنزوات سدیم، اسید سوربیک)؛ الکل ها؛ پارابن؛ فنل ها
نمونه هایی از نگهدارنده های آنتی اکسیدانی که در داروها یافت می شوند عبارتند از:
افزایش ماندگاری محصولات: در کرم ها، لوسیون ها، شامپوها، محصولات آرایشی و صابون ها برای جلوگیری از رشد باکتری ها و قارچ ها
حفظ کیفیت محصول: جلوگیری از تغییر رنگ، بو یا بافت محصولات آرایشی در اثر اکسیداسیون یا فعالیت میکروبی.
ایمنی پوست: کاهش خطر عفونت های پوستی ناشی از آلودگی محصولات، به ویژه در محصولاتی که با آب در تماس هستند.
این مواد از آلودگی هایی که می توانند باعث تحریک یا عفونت شوند محافظت می کنند. نگهدارنده های می توانند به جلوگیری از خراب شدن محصولات مراقبت شخصی در هنگام ترکیب با اکسیژن در حضور نور، گرما و برخی فلزات، کمک کنند. دسته بندی های رایج نگهدارنده شامل پارابن ها، آزاد کننده های فرمالدئید، ایزوتیازولینون ها، فنوکسی اتانول و اسیدهای آلی (اسید بنزوئیک، اسید سوربیک) است.
محافظت از مواد خام و محصولات: در تولید رنگ ها، چسب ها، رزین ها و پوشش ها برای جلوگیری از فساد میکروبی یا تخریب شیمیایی
تصفیه آب و مایعات صنعتی: نگهدارنده ها در سیستم های خنک کننده، دیگ های بخار و مایعات صنعتی برای جلوگیری از رشد میکروب ها و تشکیل بیوفیلم.
صنعت چوب و کاغذ: برای محافظت از چوب و خمیر کاغذ در برابر قارچ ها و باکتری ها (مانند نگهدارنده های قارچی در چوب).
صنعت نساجی و چرم: در تولید پارچه ها و چرم برای جلوگیری از کپک زدگی و فساد.
نگهداری محصولات کشاورزی: نگهدارنده ها (مانند دی اکسید گوگرد) برای افزایش ماندگاری میوه های خشک، سبزیجات و آبمیوه ها.
آفتکش ها و ضدقارچ ها: برخی نگهدارنده ها به عنوان قارچ کش در انبارهای محصولات کشاورزی برای جلوگیری از فساد
محافظت از بذرها: برای جلوگیری از رشد قارچ ها روی بذرها در انبار.
حفظ نمونه های بیولوژیکی: نگهدارنده ها (مانند فرمالدهید یا الکل) برای نگهداری نمونه های بافتی، میکروبی یا بیولوژیکی در تحقیقات.
محیطهای کشت: برای جلوگیری از آلودگی محیط های کشت میکروبی در آزمایشگاه ها.
تثبیت مواد شیمیایی: در آزمایش ها برای جلوگیری از تخریب مواد شیمیایی حساس به اکسیداسیون یا میکروب ها.
صنعت عکاسی: نگهدارنده ها در محلول های توسعه فیلم برای جلوگیری از اکسیداسیون و رشد میکروبها.
محصولات خانگی: در اسپری های خانگی، خوشبوکننده ها و پاک کننده های خانگی برای افزایش ماندگاری.
صنعت نفت و گاز: در مایعات حفاری و فرآوری برای جلوگیری از رشد میکروب ها و خوردگی.
پارابن ها به دلیل اثربخشی در برابر طیف وسیعی از باکتری ها و قارچ ها و پایداری آنها در محدوده وسیع pH، بهطور گسترده مورد استفاده قرار می گیرند.
این نگهدارنده به دلیل سمیت کم و اثربخشی آن در برابر باکتری های گرم مثبت و گرم منفی مورد علاقه است.
موثر در برابر باکتری ها و قارچ ها، در طیف گسترده ای از لوازم آرایشی استفاده می شود.
اغلب در فرمولاسیون های اسیدی مانند لوسیون ها و شامپوها استفاده می شود. بنزوات سدیم در غلظت های پایین بی خطر است، اما اگر با اسید اسکوربیک مخلوط شود، می تواند بنزن، یک سرطان زای شناخته شده را تشکیل دهد.
سوربات پتاسیم به خوبی در برابر قارچ ها، کپک ها و مخمرها عمل می کند. این دارو در برابر باکتری ها موثر نیست و باید با سایر مواد نگهدارنده ترکیب شود.
اتیل هگزیل گلیسیرین یک نگهدارنده چند منظوره است که به عنوان نرم کننده پوست نیز عمل می کند. اغلب در ترکیب با فنوکسی اتانول استفاده می شود.
اسید سوربیک در pH پایین موثر است و در درجه اول در برابر کپک ها و مخمرها فعال است.
دهیدرواستیک اسید یک قارچ کش و باکتری کش است که اغلب در ترکیب با سایر مواد استفاده می شود.
متیل ایزوتیازولینون در برابر طیف وسیعی از میکروارگانیسم ها موثر است.
متیل کلرو ایزوتیازولینون اغلب در محصولات شستشو یافت می شود.
اغلب مواد نگهدارنده به چوب اضافه می شوند تا از خرد شدن، پوسیدگی و شکستن چوب جلوگیری کنند که به ویژه در سازه های چوبی مانند تیرهای برق و تلفن، شمع های دریایی و همچنین عرشه ها، علائم جاده، سازه های بازی و تخت های باغ بلند، نرده ها و پاسیو مهم است. مواد نگهدارنده ای که در چوب یافت می شوند عبارتند از: اسید مس کرومات (ACC)، ACQ، بورات ها، آزول مس، نفتنات مس، بتائین پلیمری، پروپیکونازول، Triadimefon
نگهدارنده ها رشد میکرو ارگانیسم ها، به ویژه باکتری ها و قارچ ها را که ممکن است باعث بیماری یا عفونت شوند، از بین می برند، از آن جلوگیری می کنند یا کند می کنند. هیچ مدرک علمی وجود ندارد که نشان دهد دوز پایین تیمروسال بهعنوان یک ماده نگهدارنده در واکسن ها باعث آسیب می شود، به جز واکنشهای جزئی احتمالی مانند قرمزی و تورم در محل تزریق. یکی دیگر از کاربردهای نگهدارنده به عنوان پرکاربردترین مواد اولیه شیمیایی شوینده هاست.
برخی از نگهدارنده ها عوارض جانبی مضری دارند. متأسفانه، وقتی صحبت از نگهدارنده ها می شود، عوارض جانبی منفی بیشتر از موارد خوب است.
مشکلات تنفسی ناشی از آسم؛ رفتار بیش فعال در کودکان؛ بافت قلب ضعیف شده؛ حاوی افزودنی های غذایی سرطان زا مانند BHA و BHT. افزایش احتمال چاقی؛ از دست دادن ارزش غذایی مهم سردرد؛ کاهش سطح انرژی؛ تغییر در تمرکز ذهنی؛ سرطان؛ بیماری قلب و عروقی؛ سایر شرایط دژنراتیو. همچنین ممکن است مصرف بیش از حد مواد نگهدارنده مصنوعی به برخی از علائم و نشانه های GERD منجر می شود، از جمله:
سوزش سردل؛ مشکل در بلع؛ نارسایی؛ گاز و نفخ؛ درد یا ناراحتی در قفسه سینه؛ عدم تحمل برخی غذاها و مایعات.
در اینجا چند مواد نگهدارنده سرطان زا وجود دارد که در مناطق خاصی ممنوع یا محدود شده اند:
این ماده که به خاطر خواص نگهدارنده اش شناخته شده است، به دلیل خواص سرطان زایی آن به شدت محدود شده است.
اینها در اتحادیه اروپا به دلیل نگرانی در مورد اختلالات غدد درون ریز ممنوع شده اند. نمونه هایی از این پارابن های ممنوعه ایزوبوتیل پارابن، ایزوپروپیل پارابن، پنتیل پارابن، فنیل پارابن هستند.
به عنوان عوامل ضد میکروبی استفاده می شود اما در برخی مناطق به دلیل سمیت محیطی و کمک به مقاومت ضد باکتریایی ممنوع است.
این ماده به شدت محدود شده است زیرا یک حساس کننده قوی است که منجر به درماتیت تماسی می شود. به همین دلیل است که می توان آن را در محصولات شستشو با حداکثر 0.0015٪ استفاده کرد.
مواد فومیگان روشی برای کنترل آفات است که شامل استفاده از مواد شیمیایی گازی برای حذف آفات است. گاز برای مدت زمان مشخصی در فضای ایمن نگه داشته می شود تا اطمینان حاصل شود که آفت ریشه کن شده است. این فرآیندی است که فقط باید توسط متخصص مواد فومیگان مجاز و ماهر انجام شود زیرا می تواند سلامت انسان را به خطر بیندازد.
انواع مواد شیمیایی مورد استفاده برای مواد فومیگان کدامند؟ بسته به نوع هجوم آفت، اعم از پستانداران کوچک، حشرات یا جوندگان، از بخورهای مختلفی استفاده می شود. در زیر برخی از متداول ترین مواد شیمیایی، از جمله دو ماده فومیگان اصلی که تیم ما به طور مرتب از آنها استفاده می کند، توضیح داده ایم.
این ماده شیمیایی به عنوان یک ماده ضدعفونی کننده ساختاری و کالایی برای کنترل طیف وسیعی از آفات مانند حشرات محصول ذخیرهشده، سوسک، موریانه، ساس، پروانه، سوسک، موش صحرایی و موش استفاده می شود. به طور مرتب از این مواد فومیگان استفاده می شود زیرا برای استفاده در اطراف محصولات ذخیره شده و کالاهای غذایی ایمن است.
مواد فومیگان به شکل جامد موجود است و یکی دیگر از موارد در برابر حشرات و جوندگان در غلات ذخیره شده است. پس از قرار گرفتن، فسفیدهای فلزی بلافاصله با آب و هرگونه رطوبت موجود در محیط اطراف واکنش داده و گاز فسفین تولید می کنند و آفات را از بین می برند.
متیل بروماید در سال 2005 در اروپا به دلیل اثرات مخرب آن بر محیط زیست ممنوع شد (بر اساس پروتکل مونترال در مورد موادی که لایه اوزون را تخریب می کنند).
برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید با شرکت آرکا شیمی گستر سپیدار وارد کننده مواد اولیه دارویی آرایشی و بهداشتی با شماره های 02182801442 و 09026715830 در تماس باشید.
سوالات متداول
1. مواد نگهدارنده چیست و چرا استفاده می شوند؟
مواد نگهدارنده ترکیبات شیمیایی یا طبیعی هستند که برای جلوگیری از رشد میکروب ها، قارچ ها و مخمرها در محصولات استفاده می شوند. آنها ماندگاری مواد غذایی، آرایشی و دارویی را افزایش می دهند. بدون نگهدارنده، محصولات سریع تر فاسد شده یا کیفیت خود را از دست می دهند. نمونه ها شامل بنزوات سدیم و سوربات پتاسیم هستند.
2. چه موادی به عنوان نگهدارنده در محصولات غذایی استفاده می شوند؟
نگهدارنده های رایج غذایی شامل بنزوات سدیم، سوربات پتاسیم، نیتریت ها و سولفیت ها هستند. این مواد از رشد باکتری ها و کپک ها جلوگیری می کنند و طعم و رنگ را حفظ می کنند. در مقادیر مجاز، بی خطر هستند، اما مصرف بیش از حد ممکن است حساسیت ایجاد کند. همیشه برچسب محصولات را بررسی کنید.
3. آیا مواد نگهدارنده در محصولات آرایشی ضروری اند؟
بله، مواد نگهدارنده مانند پارابن ها، فنوکسی اتانول و EDTA در محصولات آرایشی از رشد میکروب ها جلوگیری می کنند. آنها ماندگاری کرم ها، شامپوها و لوسیون ها را افزایش می دهند. بدون نگهدارنده، محصولات در معرض آلودگی قرار می گیرند. انتخاب نگهدارنده های ایمن و استاندارد برای پوست حساس مهم است.
4. کدام مواد نگهدارنده طبیعی هستند؟
نگهدارنده های طبیعی شامل عصاره رزماری، ویتامین E (توکوفرول)، اسید سیتریک و اسانس های گیاهی مانند روغن درخت چای هستند. این مواد در محصولات ارگانیک محبوب اند، اما کارایی کمتری نسبت به نگهدارنده های مصنوعی دارند. آنها برای پوست های حساس مناسب ترند. آزمایش های میکروبی برای اطمینان از اثربخشی ضروری است.
5. آیا مواد نگهدارنده برای سلامتی مضر هستند؟
اکثر نگهدارنده ها در مقادیر مجاز ایمن هستند، اما برخی مانند پارابن ها ممکن است در افراد حساس واکنش ایجاد کنند. نگهدارنده هایی مانند سولفیت ها در برخی افراد باعث حساسیت یا آسم می شوند. تحقیقات درباره اثرات بلندمدت برخی نگهدارنده ها ادامه دارد. از محصولات با استانداردهای ایمنی استفاده کنید.
6. چگونه مواد نگهدارنده در محصولات غذایی انتخاب می شوند؟
انتخاب نگهدارنده به pH محصول، نوع میکروب هدف و شرایط نگهداری بستگی دارد. برای مثال، بنزوات سدیم در محیط های اسیدی (مانند نوشابه) موثر است. نگهدارنده ها باید با طعم و بافت محصول سازگار باشند. استانداردهای سازمان های بهداشتی (مانند FDA) در انتخاب نقش دارند.
7. آیا می توان محصولات آرایشی بدون نگهدارنده تولید کرد؟
تولید محصولات آرایشی بدون نگهدارنده دشوار است، زیرا آب موجود در آنها محیطی برای رشد میکروب ها ایجاد می کند. فرمولاسیون های بدون آب (مانند بالم ها) ممکن است نیاز کمتری به نگهدارنده داشته باشند. نگهدارنده های طبیعی یا بسته بندی های خاص می توانند جایگزین شوند. آزمایش های میکروبی برای ایمنی ضروری است.
8. تفاوت نگهدارنده های مصنوعی و طبیعی چیست؟
نگهدارنده های مصنوعی (مانند پارابن ها و بنزوات سدیم) کارایی بالا و ماندگاری طولانی دارند، اما ممکن است حساسیت زا باشند. نگهدارنده های طبیعی (مانند عصاره رزماری) برای پوست های حساس ملایم ترند، اما اثربخشی کمتری دارند. طبیعی ها گران تر بوده و نیاز به آزمایش بیشتری دارند. انتخاب به نوع محصول و نیاز مصرف کننده بستگی دارد.
