مواد نگهدارنده چیست و چه کاربردی دارند؟

مواد نگهدارنده چیست و چه کاربردی دارند؟

 

نگهدارنده ها موادی طبیعی و مصنوعی هستند که به منظور جلوگیری از تجزیه زودهنگام و افزایش عمر مفید آنها به انواع کالاها اضافه می شود. یافتن مواد نگهدارنده در انواع زیادی از غذاها و لوازم آرایشی رایج است. اما چیزی که ممکن است برخی ندانند این است که به اقلام غیر متعارف مانند داروها و چوب نیز مواد نگهدارنده اضافه می شود.

 

نگهدارنده ها می توانند از مواد شیمیایی طبیعی مانند نمک یا الکل ساخته شوند. آنها همچنین می توانند ساخته دست بشر یا مواد شیمیایی مصنوعی باشند.

 

مواد شیمیایی “طبیعی” یا “ارگانیک” لزوما سالم تر از مواد شیمیایی مصنوعی یا مصنوعی نیستند. در واقع، نگهدارنده‌های مصنوعی مانند نیترات سدیم، بنزوات سدیم و پروپیونات از دیرباز در تهیه غذا استفاده می‌شوند، زیرا در مقادیر کم مؤثر هستند. در ادامه با انواع مواد نگهدارنده خوراکی آشنا خواهیم شد.

 

دو نوع نگهدارنده وجود دارد: طبیعی و مصنوعی/شیمیایی. هدف هر دو حفظ عمر مواد است. دو نوع نگهدارنده وجود دارد که بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند:

 

1. مواد نگهدارنده طبیعی

 

برخی از مواد نگهدارنده وجود دارند که از هیچ ماده شیمیایی برای تغییر ترکیب استفاده نمی کنند یا با هیچ ماده مصنوعی مخلوط نمی شوند. این مواد نگهدارنده دارای خواص آنتی اکسیدانی هستند که فرآیند اکسیداسیون یا پیری مواد غذایی را به تاخیر می اندازد.

 

 

شکر، روغن و نمک برخی از مواد نگهدارنده طبیعی هستند. به همین دلیل است که ترشی ها در اثر ترکیب روغن و نمک سال ها ماندگاری دارند. پخت، تخمیر ژله ای و انجماد از جمله روش های طبیعی برای حفظ مواد غذایی هستند.

 

یکی از مهمترین فواید نگهدارنده های طبیعی کنترل رشد باکتری های غذایی و بیماری هایی مانند بوتولیسم که توسط یک سم ایجاد می شود که می تواند زندگی را تهدید کند. نگهدارنده ها همچنین به جلوگیری از طعم بد کمک می کنند و از قهوه ای شدن میوه ها در هنگام برش جلوگیری می کنند.

 

نگهدارنده های طبیعی به ظاهر جایگزین بهتر و ایمن تری برای نگهدارنده های مصنوعی شده اند. از آنجایی که این مواد نگهدارنده از گیاهان می آیند، عوارض جانبی منفی ندارند.

 

نگهدارنده های طبیعی مدت هاست که وجود داشته اند. از این مواد نگهدارنده می توان برای نگهداری طولانی مدت گوشت، میوه ها و سبزیجات استفاده کرد. در حال حاضر، نگهدارنده ها همچنین می توانند طعم و مواد مغذی را اضافه کنند. نگهدارنده های طبیعی نیز رنگ می بخشند و به مقرون به صرفه تر شدن غذا کمک می کنند.

 

مواد مغذی از ویتامین ها و مواد معدنی که نگهدارنده های طبیعی به غذا اضافه می کنند به دست می آیند. افزایش ارزش غذایی به تقویت و غنی سازی غذاها کمک می کند.

 

انواع مواد نگهدارنده طبیعی

 

برخی از مواد نگهدارنده طبیعی عبارتند از:

 

• عصاره رزماری: عصاره رزماری در درجه اول یک آنتی اکسیدان است اما فعالیت ضد میکروبی نیز دارد.

 

• روغن درخت چای: روغن درخت چای به دلیل خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی آن شناخته شده است. با این حال حاوی لیمونن است که یک آلرژن شناخته شده عطر است.

 

• ویتامین E (توکوفرول): توکوفرول در حالی که عمدتا یک آنتی اکسیدان است، با جلوگیری از ترشیدگی به افزایش ماندگاری سایر روغن های طبیعی کمک می کند.

 

2. مواد نگهدارنده مصنوعی

 

نگهدارنده های مصنوعی به صورت مصنوعی تولید می شوند و دارای برچسب مواد غذایی “افزودنی” هستند. مرباها، انواع مختلف اسپری، آب میوه های بسته بندی شده، سس گوجه فرنگی و غذاهای پخته شده مملو از آنها هستند.

 

با این حال، هر دو از روش‌ های نگهداری یکسانی استفاده می‌کنند:

ضد میکروبی: از رشد میکروارگانیسم هایی مانند باکتری ها و قارچ ها جلوگیری می کند.
آنتی اکسیدان ها: فرآیند اکسیداسیون را کند می کند یا به طور کامل متوقف می کند.
آنزیم ها: انقضای مواد آرایشی و محصولات مشابه را متوقف می کند.

 

مواد نگهدارنده طبیعی در درجه اول در غذاها و نوشیدنی ها برای کمک به کاهش پوسیدگی و حفظ رنگ و طعم آن مورد استفاده قرار می گیرند. نمونه های رایج نگهدارنده های طبیعی عبارتند از:

 

آلوئه ورا؛ اسید سیتریک؛ آب لیمو؛ عصاره رزماری؛ سدیم؛ اسید سوربیک؛ قند.

نگهدارنده های مصنوعی/شیمیایی مواد ساخته شده توسط انسان هستند که به محصولات متعددی برای افزایش ماندگاری آنها اضافه می شوند. در حالی که آنها نیز برای جلوگیری از فاسد شدن غذاها و کمک به حفظ شکل و رنگ خود ایجاد می شوند، اغلب مملو از مواد شیمیایی هستند. نمونه های رایج نگهدارنده های شیمیایی عبارتند از:

 

عوامل ضد میکروبی؛ آنتی اکسیدان ها؛ بنزوات ها؛ عوامل کیلیت؛ نیترات؛ پروپیونات ها؛ سوربات ها؛ سولفیت ها.

 

بهترین نگهدارنده مواد غذایی

 

نمک، نیتریت سدیم، ادویه جات ترشی جات، سرکه و الکل قرن هاست که برای نگهداری غذاها استفاده می شود. بنزوات سدیم، پروپیونات کلسیم و سوربات پتاسیم برای جلوگیری از رشد میکروبی که باعث فساد می شود و کاهش تغییرات رنگ، بافت و طعم استفاده می شود.

 

سوربات پتاسیم و بنزوات سدیم هر دو با مهار کپک و مخمر از فساد جلوگیری می کنند. بنزوات سدیم ممکن است در غذاهایی مانند سس های سالاد، نوشابه ها، کنسرو ماهی تن و مخلوط میوه های خشک وجود داشته باشد.

 

سوربات پتاسیم در پنیر، شراب و گوشت های خشک یافت می شود. BHA و BHT آنتی اکسیدان هایی هستند که از ترشیدگی چربی ها جلوگیری می کنند و به شیرینی، مارگارین و تنقلات سرخ شده مانند چیپس سیب زمینی اضافه می شوند.

 

مواد نگهدارنده نوشیدنی شامل بنزوات ها هستند. بنزوات سدیم و بنزوات پتاسیم در برابر مخمرها، کپک ها و باکتری ها موثر هستند که معمولا در آب میوه ها، نوشابه های گازدار و آب طعم دار استفاده می شود.

 

یکی دیگر از این نگهدارنده ها سوربات ها هستند. سوربات پتاسیم یک نگهدارنده موثر در برابر مخمرها و کپک ها است که اغلب در آب میوه ها، شراب ها و برخی از نوشابه ها استفاده می شود(3).

 

مواد نگهدارنده ضد کپک

 

مواد نگهدارنده ضد کپک طبیعی برای غذا وجود دارد. برخی از نمونه‌ های رایج همه مهار کننده‌ های کپک طبیعی شامل سرکه، کنسانتره خمیر کشمش، نشاسته، روغن رزماری، آب پنیر، آرد تخمیر شده و سایر محصولات کشت‌ شده است. محصولات بازدارنده کپک برچسب تمیز در دو دسته یافت می شوند.

 

دسته اول کاهش pH است. این محصولات بازدارنده کپک باعث کاهش PH خمیری که به آن اضافه می شود، می شود. به عنوان مثال می توان به سرکه، آب پنیر، کنسانتره کشمش، کنسانتره آلو یا آلو یا آرد کشت شده اشاره کرد.

 

دسته دوم از هم گسیختگی سلولی را تشویق می کند. به عنوان مثال دارچین، میخک و ناتامایسین و غیره برای مختل کردن غشای سلولی هاگ ها و سلول های کپک استفاده می شود(2).

 

مواد نگهدارنده ترشیجات

 

بنزوات سدیم یکی از رایج ترین نگهدارنده های شیمیایی مواد غذایی است. بنزوات سدیم یک نگهدارنده رایج است که در غذاهای اسیدی شده مانند آب میوه، مربا، ترشیجات، کنسرو، کوکتل میوه و غیره استفاده می شود. بنزوات رشد مخمرها را تا حد زیادی مهار می کند. اسید سوربیک غیر سمی است زیرا متابولیزه می شود.

 

استاندارد قابل قبول WHO مصرف روزانه 25 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن برای اسید سوربیک است. املاح آن در صورت استفاده در سطوح معقول کمتر از 0.3 درصد در غذاها بی مزه و بی بو هستند و فعالیت ضد میکروبی کافی از خود نشان می دهند.

 

مواد نگهدارنده خیارشور نگهداری بدون تخمیر با متعادل کردن خیارهای تازه با 3.5٪ اسید استیک از سرکه، 4٪ NaCl، 0.5٪ کلرید کلسیم، و 150 ppm متابی سولفیت سدیم، محاسبه شده به عنوان SO2 وجود می آورد و دلیل کپک نزدن خیارشور این موارد است(4).

 

کاربرد مواد نگهدارنده

 

در حالی که مواد نگهدارنده مصنوعی و طبیعی هدف افزایش عمر مفید محصولات را دارند، نحوه استفاده از آنها متفاوت است.

 

اولا، این مواد نگهدارنده به عنوان یک مانع در برابر رشد باکتری ها عمل می کنند. از این رو ترکیب مواد غذایی تغییر نمی کند و می توان بدون نگرانی از میکروب ها، باکتری ها و غیره مصرف کرد.

 

همه مواد نگهدارنده از نظر شیمیایی ساخته نمی شوند. همچنین مواد نگهدارنده طبیعی غیر مضر مانند شکر و نمک وجود دارد. چنین نگهدارنده های طبیعی از تجزیه مواد غذایی جلوگیری می کنند.

 

نگهدارنده ها برای جلوگیری از تجزیه مواد، در تولید انبوه مانند گندم، شلتوک، یا سایر محصولاتی که به صورت فله رشد و ذخیره می شوند، استفاده می شود.

 

نگهدارنده های مصنوعی به عنوان آنتی اکسیدان عمل می کنند و غذا را اسیدی می کنند و سطح رطوبت مواد غذایی را کاهش می دهند و در نتیجه فرآیند رسیدن را کند می کنند.

 

نگهدارنده ها با افزایش ماندگاری مواد غذایی که در غیر این صورت قبل از استفاده فاسد می شوند، به کاهش ضایعات مواد غذایی کمک می کنند. مواد نگهدارنده به گوشت ها اضافه می شود تا تمام سموم آن ها از بین برود و برای مصرف ایمن تر شود.

 

مزیت دیگر اضافه شده این است که مواد نگهدارنده اضافه شده به مواد غذایی باعث جذابیت بصری آنها می شود. به عنوان مثال، نیترات سدیم و نیتریت برای حفظ رنگ گوشت استفاده می شود.

 

نمک نگهدارنده طبیعی و دشمن همه باکتری ها است. هر میکرو ارگانیسمی که به سمت غذا کشیده شود در حضور نمک قادر به رشد نخواهد بود.

 

مواد نگهدارنده غذایی

 

بیشتر بخوانید: اسید چرب چیست و چه کاربردی دارد

مواد نگهدارنده برای مبارزه با فساد ناشی از باکتری ها، کپک ها، قارچ ها و مخمرها به غذا اضافه می شوند. نگهدارنده ها می توانند غذا را برای مدت طولانی تری تازه نگه دارند و عمر مفید آن را افزایش دهند. نگهدارنده های مواد غذایی نیز برای کند کردن یا جلوگیری از تغییرات رنگ، طعم یا بافت و به تاخیر انداختن ترش خوردگی استفاده می شوند.

با افزودن مواد نگهدارنده از انقضای سریع این غذاها جلوگیری می‌کند. همچنین از مواد نگهدارنده برای کمک به حفظ رنگ، شکل، بو و اندازه غذا استفاده می شود که می تواند باعث جذابیت بیشتر ماده غذایی برای مصرف کننده شود.

 

مصرف بیش از حد مواد نگهدارنده مصنوعی، صرف نظر از اینکه از کجا آمده باشند، می تواند منجر به عوارض متعدد سلامتی مانند بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) شود. به همین دلیل است که هنگام تلاش برای کاهش رفلاکس یا کنترل علائم، محدود کردن یا اجتناب از مصرف این غذاها کاملاً مهم است.

 

بسته به نوع نگهدارنده و نحوه استفاده از آنها، در واقع می توانند بسیار مفید باشند. اما در صورت استفاده نادرست یا زیاد، مواد نگهدارنده بسیار مضر هستند. برای جلوگیری از هر گونه سردرگمی، بهتر است از هرگونه نگهدارنده غیرطبیعی به طور کامل اجتناب کنید.

 

مواد نگهدارنده در داروسازی

 

نگهدارنده ها معمولا در داروهایی مانند استامینوفن، انسولین و شربت سرفه برای کمک به جلوگیری از آلودگی میکروبی استفاده می شوند. به سادگی، نگهدارنده ها به جلوگیری از رشد میکروارگانیسم ها، به ویژه باکتری ها و قارچ ها، که ممکن است باعث بیماری یا عفونت شوند، کمک می کند.

 

نمونه هایی از نگهدارنده های ضد میکروبی که در داروها یافت می شوند عبارتند از:

اسیدها (بنزوئیک، بنزوات سدیم، اسید سوربیک)؛ الکل ها؛ پارابن؛ فنل ها

نمونه هایی از نگهدارنده های آنتی اکسیدانی که در داروها یافت می شوند عبارتند از:

• آنتی اکسیدان های فنلی؛
• آنتی اکسیدان های واقعی

 

مواد نگهدارنده در لوازم آرایشی

 

نگهدارنده در محصولات آرایشی می تواند هر ماده ای باشد که برای جلوگیری از رشد میکروارگانیسم ها به یک ماده آرایشی اضافه شود. انتخاب ماده نگهدارنده به نوع محصول، شرایط نگهداری و ماندگاری مورد نیاز بستگی دارد.

 

نگهدارنده های موجود در لوازم آرایشی و محصولات مراقبت شخصی به جلوگیری از آلودگی و رشد باکتری های مضر، رشد کپک ها و مخمرها در محصولاتی از کرم های ضد آفتاب، لوسیون ها و شامپوها گرفته تا پاک کننده ها، خمیر دندان و آرایش کمک می کنند. این مواد از آلودگی هایی که می توانند باعث تحریک یا عفونت شوند محافظت می کنند.

 

 

نگهدارنده های می توانند به جلوگیری از خراب شدن محصولات مراقبت شخصی در هنگام ترکیب با اکسیژن در حضور نور، گرما و برخی فلزات، کمک کنند.

 

دسته بندی های رایج نگهدارنده شامل پارابن ها، آزاد کننده های فرمالدئید، ایزوتیازولینون ها، فنوکسی اتانول و اسیدهای آلی (اسید بنزوئیک، اسید سوربیک) است.

 

نگهدارنده ها در داروها معمولاً توسط FDA به عنوان “مواد غیرفعال” در نظر گرفته می شوند. ترکیبات غیرفعال (مانند رنگ‌ها، نگهدارنده‌ها و عوامل طعم‌دهنده) بخش‌هایی از دارو یا دارو هستند که تأثیری بر عملکرد درمانی مواد مؤثر ندارند.

 

مواد نگهدارنده کرم

 

• پارابن ها (مانند متیل پارابن، پروپیل پارابن): پارابن‌ ها به دلیل اثربخشی در برابر طیف وسیعی از باکتری‌ها و قارچ‌ها و پایداری آن‌ها در محدوده وسیع pH، به‌طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند.

 

• فنوکسی اتانول: این نگهدارنده به دلیل سمیت کم و اثربخشی آن در برابر باکتری های گرم مثبت و گرم منفی مورد علاقه است.

 

• بنزیل الکل: موثر در برابر باکتری ها و قارچ ها، در طیف گسترده ای از لوازم آرایشی استفاده می شود.

 

• بنزوات سدیم: اغلب در فرمولاسیون های اسیدی مانند لوسیون ها و شامپوها استفاده می شود. بنزوات سدیم در غلظت‌های پایین بی‌خطر است، اما اگر با اسید اسکوربیک مخلوط شود، می‌تواند بنزن، یک سرطان‌زای شناخته‌شده را تشکیل دهد.

 

• سوربات پتاسیم: سوربات پتاسیم به خوبی در برابر قارچ ها، کپک ها و مخمرها عمل می کند. این دارو در برابر باکتری ها موثر نیست و باید با سایر مواد نگهدارنده ترکیب شود.

 

• اتیل هگزیل گلیسیرین: اتیل هگزیل گلیسیرین یک نگهدارنده چند منظوره است که به عنوان نرم کننده پوست نیز عمل می کند. اغلب در ترکیب با فنوکسی اتانول استفاده می شود.

 

• اسید سوربیک: اسید سوربیک در pH پایین موثر است و در درجه اول در برابر کپک ها و مخمرها فعال است.

 

• دهیدرواستیک اسید: دهیدرواستیک اسید یک قارچ کش و باکتری کش است که اغلب در ترکیب با سایر مواد استفاده می شود.

 

• متیل ایزوتیازولینون (MIT): متیل ایزوتیازولینون در برابر طیف وسیعی از میکروارگانیسم ها موثر است.

 

• متیل کلرو ایزوتیازولینون (MCI): متیل کلرو ایزوتیازولینون اغلب در محصولات شستشو یافت می شود.

 

مواد نگهدارنده در چوب

 

اغلب مواد نگهدارنده به چوب اضافه می‌شوند تا از خرد شدن، پوسیدگی و شکستن چوب جلوگیری کنند که به ویژه در سازه های چوبی مانند تیرهای برق/تلفن، شمع های دریایی و همچنین عرشه ها، علائم جاده، سازه های بازی و تخت های باغ بلند، نرده ها و پاسیو مهم است.

 

مواد نگهدارنده ای که در چوب یافت می شوند عبارتند از: اسید مس کرومات (ACC)، ACQ، بورات ها، آزول مس، نفتنات مس، بتائین پلیمری، پروپیکونازول، Triadimefon

 

مواد نگهدارنده در واکسن ها

 

نگهدارنده‌ها رشد میکروارگانیسم‌ها، به‌ویژه باکتری‌ ها و قارچ‌ ها را که ممکن است باعث بیماری یا عفونت شوند، از بین می‌برند، از آن جلوگیری می‌کنند یا کند می‌کنند.

 

هیچ مدرک علمی وجود ندارد که نشان دهد دوز پایین تیمروسال به‌عنوان یک ماده نگهدارنده در واکسن‌ها باعث آسیب می‌شود، به جز واکنش‌های جزئی احتمالی مانند قرمزی و تورم در محل تزریق.

 

 

عوارض مواد نگهدارنده

 

در حالی که برخی از نگهدارنده ها ضروری هستند، برخی دیگر می توانند عوارض جانبی مضری داشته باشند. نمونه هایی از عوارض جانبی مثبت نگهدارنده ها (مواد نگهدارنده طبیعی) عبارتند از کند شدن اکسیداسیون در غذاها.

 

آنها همچنین اجازه می دهند انواع غذاها در تمام طول سال در دسترس باشند، ارزش غذایی را بهبود می بخشند و می توانند طعم غذا را افزایش دهند. متأسفانه، وقتی صحبت از نگهدارنده ها می شود، عوارض جانبی منفی بیشتر از موارد خوب است.

 

اثرات منفی رایج افزودنی‌های غذایی و نگهدارنده‌ها (ناشی از نگهدارنده‌های مصنوعی) عبارتند از، اما مطمئناً به موارد زیر محدود نمی‌شوند:

 

مشکلات تنفسی ناشی از آسم؛ رفتار بیش فعال در کودکان؛ بافت قلب ضعیف شده؛ حاوی افزودنی های غذایی سرطان زا مانند BHA و BHT. افزایش احتمال چاقی؛ از دست دادن ارزش غذایی مهم سردرد؛ کاهش سطح انرژی؛ تغییر در تمرکز ذهنی؛ سرطان؛ بیماری قلب و عروقی؛ سایر شرایط دژنراتیو

همچنین ممکن است مصرف بیش از حد مواد نگهدارنده مصنوعی به برخی از علائم و نشانه های GERD کمک کند، از جمله:

 

سوزش سردل؛ مشکل در بلع؛ نارسایی؛ گاز و نفخ؛ درد یا ناراحتی در قفسه سینه؛ عدم تحمل برخی غذاها و مایعات.

 

اگر متوجه این علائم شدید، برای تشخیص رسمی با پزشک خود مشورت کنید. در حالی که گزینه های درمانی GERD زیادی وجود دارد که فقط به تغییر رژیم غذایی یا سایر تغییرات سبک زندگی نیاز دارند، علائم مزمن یا حاد ممکن است نیاز به درمان پزشکی یا حتی مداخله جراحی داشته باشد.

 

نهادهای نظارتی به طور دوره ای مواد نگهدارنده ای را که ناامن تلقی می شوند، بررسی و ممنوع می کنند. به عنوان مثال، اتحادیه اروپا استفاده از فرمالدئید، برخی پارابن‌ها و سایر مواد نگهدارنده را در موارد خاص (مانند تری کلوکاربان در محصولات ترک‌دار) به دلیل نگرانی‌های ایمنی ممنوع کرده است. برای اطمینان از انطباق، برای سازندگان ضروری است که در مورد تغییرات نظارتی به روز بمانند.

 

در اینجا چند مواد نگهدارنده سرطان زا وجود دارد که در مناطق خاصی ممنوع یا محدود شده اند:

 

• فرمالدئید: این ماده که به خاطر خواص نگهدارنده اش شناخته شده است، به دلیل خواص سرطان زایی آن به شدت محدود شده است.

 

• پارابن های خاص: اینها در اتحادیه اروپا به دلیل نگرانی در مورد اختلالات غدد درون ریز ممنوع شده اند. نمونه هایی از این پارابن های ممنوعه ایزوبوتیل پارابن، ایزوپروپیل پارابن، پنتیل پارابن، فنیل پارابن هستند.

 

• تری کلوکاربان در محصولات ترک: به عنوان عوامل ضد میکروبی استفاده می شود اما در برخی مناطق به دلیل سمیت محیطی و کمک به مقاومت ضد باکتریایی ممنوع است.

 

• متیل کلرو ایزوتیازولینون (در محصولات ترک شده): این ماده به شدت محدود شده است زیرا یک حساس کننده قوی است که منجر به درماتیت تماسی می شود. به همین دلیل است که می توان آن را در محصولات شستشو با حداکثر 0.0015٪ استفاده کرد (به نسبت 3: 1 همراه با نگهدارنده خواهر خود، متیل ایزوتیازولینون)

 

مواد فومیگان چیست

 

مواد فومیگان روشی برای کنترل آفات است که شامل استفاده از مواد شیمیایی گازی در یک منطقه بسته برای حذف گونه های آفات ناخواسته است. گاز برای مدت زمان مشخصی در فضای ایمن نگه داشته می شود تا اطمینان حاصل شود که آفت قبل از هوادهی ایمن و ارائه گواهی مواد فومیگان ، ریشه کن شده است.

 

این فرآیندی است که فقط باید توسط متخصص مواد فومیگان مجاز و ماهر انجام شود زیرا می تواند سلامت انسان را به خطر بیندازد.

 

انواع مواد شیمیایی مورد استفاده برای مواد فومیگان کدامند؟ بسته به نوع هجوم آفت، اعم از پستانداران کوچک، حشرات یا جوندگان، از بخورهای مختلفی استفاده می شود. در زیر برخی از متداول‌ترین مواد شیمیایی، از جمله دو ماده فومیگان اصلی که تیم ما به طور مرتب از آنها استفاده می‌کند، توضیح داده‌ایم.

 

• سولفوریل فلوراید: این ماده شیمیایی به‌عنوان یک ماده ضدعفونی‌کننده ساختاری و کالایی برای کنترل طیف وسیعی از آفات مانند حشرات محصول ذخیره‌شده، سوسک، موریانه، ساس، پروانه، سوسک، موش صحرایی و موش استفاده می‌شود. به طور مرتب از این مواد فومیگان استفاده می شود زیرا برای استفاده در اطراف محصولات ذخیره شده و کالاهای غذایی ایمن است.

 

• فسفیدهای فلزی: مواد فومیگان به شکل جامد موجود است و یکی دیگر از موارد در برابر حشرات و جوندگان در غلات ذخیره شده است. پس از قرار گرفتن، فسفیدهای فلزی بلافاصله با آب و هرگونه رطوبت موجود در محیط اطراف واکنش داده و گاز فسفین تولید می کنند و آفات را از بین می برند.

 

• متیل بروماید: متیل بروماید در سال 2005 در اروپا به دلیل اثرات مخرب آن بر محیط زیست ممنوع شد (بر اساس پروتکل مونترال در مورد موادی که لایه اوزون را تخریب می کنند).

 

مواد نگهدارنده از کجا بخرم

 

برای خرید مواد نگهدارنده می توانید با شرکت آرکا شیمی گستر سپیدار با شماره های 02144182743 و 09026715830 در تماس باشید.